„Nie sztuka się buntować przeciwko światu – przeciwko deszczowi, kiedy leje, i słońcu, kiedy praży. Sztuka buntować się przeciwko swoim ograniczeniom w imię przekroczenia własnych granic” Ks. J.Tischner

sobota, 24 grudnia 2016

Życzenia

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzymy spokoju i magicznych wspomnień. By nie zabrakło radości i życzliwości przy świątecznym stole.  W nadchodzącym Nowym Roku dużo szczęścia i  pomyslnosci. Byście cieszyli się zdrowiem i spełniali swoje marzenia.
Agata , Tomasz z Dorotką ;)

czwartek, 15 grudnia 2016

Kilka słów

Jestem. Byłam w onkologii. Wyniki krwi nie najlepsze. Tomograf potwierdzający wyniszczenie płuca lewego, które opadnięte uciska inne narządy. Nie mam jeszcze opisu, ale po badaniu wyszła do mnie Pani Doktórka opisująca badanie i pytała czy ostatnio nie mam większych duszności, bo od ostatniego razu obraz wskazuje na stan dużo gorszy. Co tu dużo pisać męczę się, przyjmuję leki, chodzę na badania, walczę by ukoić ból, by żyć

A tak z lepszych rzeczy moja najcudowniejsza Dziewczynka skończyła trzy latka, jestem Bogu wdzięczna za każdy spędzony z nią dzień.

Mam wyrzuty sumienia, że nie piszę "na bieżąco" - ale liczę na wasze zrozumienie.
Dziękuję wszystkim z osobna, ściskam jak tylko mogę i wierzcie mi jestem dla Was pełna podziwu - dziękuje że jesteście.

piątek, 18 listopada 2016

Żebro

Silny kaszel doprowadził do pęknięcia żebra, poza tym stworzyła się jakaś narośl. Spanie na boku stało się zupełnie niemożliwe. Nadwyrężyłam przez to odcinek krzyżowy kręgosłupa, bo po takim spaniu na siedząco padłam na łóżko kolejnego dnia, zmuszając się do spania na plecach. Jakiś czas temu obudziłam się z krzykiem. ból nie do opanowania. Kaszel powodował taki ból w krzyżach, że nie potrafiłam znaleźć żadnej pozycji żeby nie krzyczeć. Upadłam na czworaka, myślałam że to coś da, że trochę ustąpi  - nic z tego, ból był jeszcze większy, jakby ktoś mnie chłostał. Wykrzywiałam się na wszystkie strony. Wzięłam (dzięki mężowi) wszystko co miałam przeciwbólowego i tabletki na kręgosłup i stawy i powiększyliśmy plaster na silniejszy i morfinę na większą dawkę. Czekałam i cierpiałam i nic. Zrobiłam przysiad i wtedy mogłam kaszlnąć krzycząc o połowę ciszej. Męczyłam się tak do przyjazdu pielęgniarki. Czopek przeciwbólowy z silną dawką leku i steryd podskórnie dopiero pomógł. Zasnęłam jak dziecko. Dziś przyjechała rehabilitantka, robiła co mogła. Zobaczymy co przyniesie terapia czaszkowo-krzyżowa. Leki utrzymują mnie przy życiu bez krzyku z bólu. 

niedziela, 13 listopada 2016

Jak jest

Siedzę na krześle i zasypiam, już piąty raz.
Kiedy skarżyłam się się na taki "ul" w organizmie pozmieniano mi lekarstwa i organizm się przeinstalował. Nie można niczego wyważyć. Odsunięto mi sterydy i teraz jestem bardzo senna, nie znaczy to, że sen w nocy jest błogi, bo mam ataki kaszlu i mega duszności.
Mąż musiał wziąć opiekę na mnie, bo ja nie jestem w stanie zrobić nic. Po tygodniu chodzenia tylko do toalety, stwierdziłam, że pomyję naczynia, skończyło się prawie utratą przytomności. Mam znów koncentrator tlenu. Jestem po antybiotykoterapii, stan podgorączkowy został, ale na szczęście wysokie temperatury ustąpiły. Boli mnie wszystko od tego gwałtownego kaszlu.
 Kilka dni temu byłam na rtg płuc, nie dostałam jeszcze opisu ale zdjęcie wygląda bardzo nieciekawie. Hospicjum chciało odciągnąć płyn, albo wysłać mnie do szpitala na pulmonologie. Boje się, bo kiedy byłam na naświetlaniu w onkologii niby miało być bez sensacji. Morfologia wyszła nie najgorzej - jak na człowieka chorego, ale markery nowotworowe i próby wątrobowe znacznie podwyższone. Co się okazało naświetlania jajników, zrobiły troszkę spustoszenia, ale nie przyniosły zamierzonego efektu. Nadal hormony szaleją i profil hormonalny wskazuje na to że jestem w środku cyklu, kolejne wskazują na to że jestem w menopauzie. A prolaktyna jest znacznie podwyższona co jest kompletną klapą.
Córcia jest już zdrowa - pierwsze dni były bardzo ciężkie mimo że to zwykłe przeziębienie. To już historia. Jest pocieszna radosna i codziennie przychodzi rano mówiąc "dzień dobry mamusiu", a ja nie potrafię nawet głowy odwrócić, bo od razu zaczynam się dusić
.Bardzo chciałabym pisać częściej. Żeby ten blog miał zachowany swój styl. Ale nawet to, że teraz piszę jest dla mnie wielkim wysiłkiem.

środa, 26 października 2016

Sztuczny sen

Za chwilę odejdę w sztuczny sen. Garść silnych tabletek pozwalają mi na czterogodzinny spoczynek. Obudzę się jak co noc w środku głuchej ciemności i będę dusic się do pościeli zanim nie zadziała kolejna dawka leków dzięki którym nie przesiedzę na krześle kolejnych godzin do rana.  Czasem sen jest głuchy czarny- jakby ktoś podał mnie narkozie. Czasem mam koszmary tak realne ze budzę sie zlana potem.
Poranki sa ciężkie, kiedyś opisywałam to że muszę wykaszleć wszystko co zalegało przez noc. Lecą łzy, leci wydzielina z nosa i wymiotuje czymś w rodzaju piany, żółci i połkniętej nieświadomie wydzieliny z opłucnej. Trwa to tak długo az morfina zadziała. Moja niunia przychodzi się tulić przynosi chusteczki i mówi "kocham cię mamusiu" a ja duszę się jeszcze bardziej z płaczu i niemocy...
Będę tu rzadko do czasu aż choroba opuści moje dziecko. Nic poważnego ale wykańczające jeszcze bardziej niż tylko przy mojej niemocy.

sobota, 8 października 2016

Kolejne podejście

Po raz kolejny próbuję napisać posta, ciągle spotykam jakieś przeszkody - złośliwość rzeczy martwych. 
Korzystając z tego że udało się wejść (nie wiem czy znów się uda) napiszę tylko, że w czwartek byłam w Onkologii zmieniono mi leki i czekam na rezultat. Poza tym oddałam krew do analizy ale nie dostałam jeszcze wyników. W środę jadę na jednorazowe naświetlenie opłucnej. Kaszel z krwią zniknął po tygodniu, za to po przejściu ponownie na kodeinę jest mniej kaszlu w dzień a więcej w nocy. Wolałabym wyspana użerać się z nim w dzień. Napadowy z rzadką zieloną wydzieliną w dość pokaźnej ilości. Potrafię już zasnąć, ale wybudzam się notorycznie przede wszystkim właśnie przez kaszel. Często jakbym nalewała sobie rozrzedzony kisiel do tchawicy. Wiele w moim życiu się zmieniło, nabrało innego tempa. To też jest przyczyną tego że rzadko tu jestem (i wiele innych czynników się na to składa), a jak już chcę coś napisać to niestety nie mogę wejść. Niestety mam małą "awarię" gdy się naprawi będę pisać częściej.
Dziękuję za kolejne kartki- cudnie...

wtorek, 27 września 2016

Bardzo miło

Mąż przyniósł dwie kartki. Piekne Bieszczady i Kot na szczęście. Dziękuję za niespodzianke. Za piękne słowa i otuchę.
Ps. Chciałam tylko zaznaczyć że pamietam o wszystkich kartkach i listach, które do mnie dotarły. A ponieważ przychodzą drogą "staroświecka" to mają dla jeszcze większe znaczenie.  Wzrusza mnie to za każdym razem...

Złoty środek

Niestety nie ma u mnie czegoś takiego. Robię co mogę, bez rezultatu. 46kg nie wróży nic dobrego. Permamentne zmęczenie i brak snu dają mi w kość.
Nie chce pisać o złych. Piękna pogoda za oknem. Moja ulubiona pora roku. Chciałabym zmienić większość rzeczy, które niszczą mnie od środka - przepraszam...
 

środa, 21 września 2016

Doceniam

Z całego serca dziękuję Wam kochani za wsparcie, za te komentarze, za to że macie mnie w swoich myślach i modlitwach. Jestem Wam wdzięczna za wszystko.

poniedziałek, 19 września 2016

Ciężki okres...

...niestety nie minął. Jest mi źle przeżywam jakieś załamanie. Fizycznie jest mi ciężko. Schudlam trzy kilo. Wszystko smakuje jak mokry papier. Ciężko mi się oddycha. Nie potrafię znaleźć sobie miejsca. Śpię po trzy godziny. Jestem w takim dole, że nie mam ochoty na nic. Dosłownie na nic. Gdyby nie Córka nie wstawalabym z łóżka. Potrzebuję czasu. I wsparcia...

wtorek, 6 września 2016

Czar prysł

Gdy wchodzę na bloga z zamiarem napisania czegoś pozytywnego, to pokrętny los daje mi w kość. Żebym tylko się za bardzo nie przyzwyczaiła. Cieszyłam się przez jakąś chwilę normalnością i co i DUPA.
Metoclopramid ampułka 2ml pod skórę, Zannit 2x500mg, pyralgina lub ibuprom albo apap.
Wymioty, gorączka, zawroty głowy, dreszcze, zimne poty, brak apetytu, bezsenność.

a to dzisiejszy lokator mojego balkonu brrr ogromny szerszeń

środa, 31 sierpnia 2016

Wdzięczność

Wciągnięta w wir codzienności, zapominam nieraz, że jestem chora, jak przeholuję to wtedy dolegliwości bólowe dają o sobie znać. Wyciągam wtedy morfinę, wstrzykuję do brzucha, czekam chwilkę i wracam do zajęć. Jestem łapczywa i pazerna, chciałabym wszystko na raz. Zrobić wszystko i wszędzie i ze wszystkimi. Łasa na życie.
Spotkałam ostatnio na spacerze dawno niewidzianą mi znajomą - rozmowa trwałą zaledwie dziesięć minut, ale dała mi tyle optymizmu i mega pozytywnej energii, że uśmiech nie schodził mi z twarzy jeszcze kolejnego dnia. Potem przyszedł mail - kolejna dawka mega ciepłych, życzliwych słów i pozytywnych myśli. Wszystkie spotkania jakie miały miejsce w tym tygodniu naładowały mnie na kolejne tygodnie - najlepsze jest to, że w piątek szykuje mi się następne :).
Nadałam swojemu życiu trochę szybszego tempa. Z takich bzdur, które robię a których nie miała wcześniej siły zrobić: nauczyłam się ścielić łóżko, popychając ciężką skrzynię jedną nogą - niepościelona sofa w dużym pokoju wprowadzała bałagan i bardzo mnie irytowało to, że muszę czekać, aż Mąż wróci z pracy i ją pościeli. Także ja ścielę rano, a Mąż mój wieczorem rozściela, bo z tym już mam kłopot.
Nauczyłam się wychodzić z Dorotką na spacery, nasza Mysza woła teraz siusiu nawet na dworze, więc muszę ją dźwignąć i wysadzić na trawkę. Ciężka jest dla mnie jak cholera, ale trzeba być konsekwentnym. Nie mogę jej powiedzieć, żeby zrobiła w pieluszkę, skoro tak pięknie woła. (Raz zdecydowałam się wziąć Dorocię bez pieluszki i siusiu owszem robiła na trawkę ale kupki już nie utrzymała - wprawdzie miałam ubranka na zmianę, ale umęczyłam się przy tym okropnie. Na szczęście Dorocia woła niezależnie od tego czy ma bieliznę czy pieluszkę, myślę że teraz już by tak nie zrobiła, bo od dłuższego czasu nie zdarzyła się żadna wpadka, ale ja wolę być zabezpieczona).
Kolejna rzecz, wymyśliłam że skoro nie mogę przemieszczać się samochodem, to trzeba radzić sobie inaczej. Nie będę przecież zawsze czekać, aż Mąż wróci z pracy i nas zawiezie. Także przeprosiłam się z autobusem. Dla Doroci to zawsze frajda, a dla mnie powrót do starych czasów. Nie jechałam busem chyba z jakieś osiem lat. Nie było to dla mnie przeżycie roku, ale cieszyłam się że dałam radę fizycznie i że się wyrobiłyśmy, bo Córcia moja ma na wszystko czas i niezależnie od tego czy mamy godzinę dwie czy pięć do wyjścia to i tak przed samym wyjściem coś jej się zawsze przypomni.
Następna rzecz albo rzeczy, wykonuję już wszystkie czynności w domu. Ostatnio umyłam nawet okna. Przepłaciłam wprawdzie kaszlem z krwią i różnymi twardymi tkankami, które wylatywały mi z opłucnej drażniąc tchawicę, ale nie zrobiłam sobie z tego za wiele. Odpoczęłam jeden dzień, nie chwytając się prawie żadnych zajęć (przy dziecku się nie da :) ) wyznaczyłam sobie lżejsze zadania i tyle.
Uczę się funkcjonować z mniejszymi dawkami plastra i morfiny - o połowę. Na razie skutki są takie, że co wieczór czuje się jakby brała mnie grypa. Fentanylu nie biorę już wcale i kodeiny też nie. Ból towarzysz mi każdego dnia, raz jest silniejszy innym razem mniej mi doskwiera. Nauczyłam się z nim żyć i kiedy zaczyna dominować sięgam po wcześniejszą dawkę morfiny. Najpierw postaram się zrezygnować z plastra, potem przyjdzie czas na morfinę i wówczas zobaczę czy ogólnodostępne leki przeciwbólowe są w stanie zniszczyć silny ból. Kontrolę w Onkologii mam w połowie października, wtedy też będę miała kolejną lampę na opłucną - moja Onkolog powiedziała, że "nie wystrzelała się do końca" i zostawiła sobie zapas naświetlań jednorazowych, by co dziesięć tygodni spotkać się ze mną i skierować mnie na jednorazowe naświetlanie. Niby przeciwbólowo, ale przede wszystkim, by dokopać komórkom rakowym które są jeszcze w środku. Przed tym oczywiście będzie badanie krwi.   

Jestem bardzo wdzięczna za wszystko co mogę, co mam, co dostaję - a dostaję naprawdę wiele. Waszą modlitwę w różnych zakątkach świata, Wasze wsparcie w każdej formie, Waszą obecność tą namacalną i duchową. Każdemu z Was - Tobie i Tobie i Tobie i  Tobie też - dziękuję z całego mojego serducha. Jeśli ja mogłabym Wam w jakikolwiek sposób pomóc, coś dla Was zrobić napiszcie do mnie - jeśli będę umiała zrobię wszystko co w mojej mocy. Dawanie i pomoc innym daje mi jeszcze więcej pozytywnych fluidów.

niedziela, 28 sierpnia 2016

Słonecznie

Słonecznie i bajecznie, nie perfekcyjnie, ale kogo to obchodzi - mnie nie. 
Zabawnie i kolorowo, wręcz odjazdowo - nie idealnie, ale kogo to dotyka - mnie nie.
Śmiejemy się, czasem popłaczemy dla równowagi - jest normalnie - podoba mi się to.





czwartek, 18 sierpnia 2016

Jak w ulu

Dzień za dniem mija swoim leniwym rytmem. Zapach jesieni jest już bardzo wyczuwalny, poranki i wieczory są chłodne i wilgotne. Coraz częściej zaparzam sobie czarną herbatę z cytryną i miodem akacjowym. Udało mi się wrócić do książki, której jeszcze nie przeczytałam, z różnych powodów. Oprócz tego siedzę i myślę co ciekawego zaproponować mojemu dziecku. Jak wypełnić jej czas, by się rozwijało i spędzało więcej chwil z dziećmi i nie tylko. Każdego dnia staramy się, by nasze dziecko miało jakieś atrakcje. A to wyjazd do bawilandi, a to wyjazd do aqaparku, wizyty na przeróżnych placach zabaw, wypady do mini zoo, spacery po parku itd. Pogoda dopisuje i zachęca do wychodzenia z domu. więc trzeba korzystać. Poza tym strasznie się ucieszyliśmy, kiedy w końcu mowa naszej dziewczynki nabrała tempa  - opóźniony rozwój mowy trochę nas przygnębiał. Teraz mamy jeszcze jeden powód do dumy, bo w końcu odnosimy małe sukcesy nocnikowe. Każdego dnia mam milion powodów by wstawać z uśmiechem na twarzy i każdego wieczora mam tyle samo powodów, by z uśmiechem położyć się spać, ale... 

Niesamowite co hormony robią z człowiekiem. Zapomniałam już jak to jest być w trakcie menopauzy - w końcu minęło już ładnych dziesięć lat, kiedy wprowadzono mnie farmakologicznie w ten stan na dwa lata. Po kastracji jaka miała teraz miejsce, jestem jedną wielką tykającą bombą. Jakby stado pszczół we mnie siedziało. Staram się bardzo panować nad swoimi emocjami, ale bywa tak że po prostu rozkładam ręce i płaczę ukradkiem. Albo wrzeszczę do poduszki. Mam jakieś lęki i nie pamiętam kiedy ostatnio przespałam całą noc. Mam małe dziecko więc nie mogę być sfrustrowaną mamą, która ciągle się czegoś czepia. Ani żoną, która wiecznie ma jakieś pretensje. Rany jakie to trudne w tym stanie panować nad sobą. Można zwariować, ześwirować, najlepiej zamknąć się w czterech ścianach i nie wychodzić, by nic nie drażniło i nie wyprowadzało z równowagi. To jest jak wieczny PMS u kobiet albo nerwica natręctw, albo pogłębiająca się depresja. Jestem wyczerpana tym stanem, bo ciągle prowadzę ze sobą walkę, toczę  bój o normalne funkcjonowanie, ale przy Dorotce uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Dopiero gdy idzie spać pozwalam sobie na upuszczenie emocji, które we mnie siedzą, żeby nie dusić ich w sobie i nie karmić gada. Czasem trudno wytrzymać z samą sobą. Nienawidzę siebie takiej...

niedziela, 7 sierpnia 2016

Wypoczynek

Ten zastój na blogu głównie spowodowany jest brakiem zasięgu w miejscu gdzie wypoczywamy. Za to jest góralska muzyka, pyszne jedzenie, piękne widoki, śpiew ptaków, pełno zieleni i świeżego górskiego powietrza. Żyć nie umierać.
Jeśli chodzi o moje samopoczucie (dziękuję ;)) poprawiło się. Wystarczyło że ograniczyłam owoce do jednej sztuki dziennie i jem bardziej treściwe rzeczy i sensacje jelitowe ustały. Wchłaniam probiotyki i staram się dużo pić.
Siedzę sobie na werandzie, góralskie nuty na przemian z grającymi świerszczami wpadają mi do ucha. Co jakiś czas spoglądam na Dorotkę, która sobie smacznie śpi w wózku. Przede mną zieleń kołyszących się drzew, a jeszcze bliżej beszczelne muchy spijające resztki kawy z mojego kubka. Jest ich tu TROCHĘ bo po sąsiedzku mieszkają sobie konie. Obcowanie z naturą to coś co zawsze mnie uszczęśliwiało i uszczęśliwiać będzie i zauważyłam, że Córcia nasza też woli bawić się z mrówkami, ślimaczkami (po których za czorta nie można ot tak zmyć po nich śluzu z małych paluszków) niż chińskimi zabawkami. Choć i one są czasem potrzebne żeby pozbierać sobie szyszki albo niedojrzałe śliwki spadające do naszego podwórka. I wtedy jest zabawa w rzucanie śliwek przez szpary w płocie albo szyszek do miski z deszczówką. Jest też frajda ze spuszczania tych znalezisk z rynny, która służy za zjeżdżalnie. Ale szukanie koników polnych jest bardziej wciągające, dotykanie i podkładanie paluszków, by na nie weszły.
Jutro przejażdżka ciuchcią na karuzelach i kucykiem, który przewozi na swym grzbiecie małe dzieci.
Wczoraj zasypialiśmy przy piosenkach Bajmu. Beata i jej zespół koncertowali w amfiteatrze niedaleko nas. Dziś kołyszą nas do snu bluesowe rytmy...

poniedziałek, 25 lipca 2016

Fajnie jest

Pomimo tego, że skutki uboczne są coraz silniejsze i w skład moich codziennie zażywanych tabletek wchodzi Loperamid i Enterol, to staram się normalnie funkcjonować. Staram się zmniejszać ilość jedzonych owoców, by dodatkowo nie roztrajać jelit. Ubolewam, bo pochłonęłabym o wiele więcej tych dobroci - taka jestem pazerna :), ale boję się za każdym razem, kiedy jestem poza domem, że mogę nie zdążyć, więc lepiej nie kusić losu.

Wychodzimy sobie na spacery i napawamy się wakacyjną aurą. Najczęściej szukamy biedronek, które na małym paluszku zatrzymują się i rozchylają swoje skrzydełka odlatując do nieba. "Ojej!" - najczęściej to wydarzenie komentuje Dorocia takim właśnie okrzykiem. Ostatnio, myjąc naczynia, usłyszałam w radiu nowy singiel Adele, podeszłam i puściłam go trochę głośniej. Dorocia spojrzała na mnie i uśmiechnęła się wymownie. "Tańczymy" - powiedziałam. Gdyby ktoś nas wtedy kamerował - miałabym mega pamiątkę. Jak widziałam jej ruchy i to jak mnie naśladuje, wszystkie bóle odeszły w kąt, a my dwie pochłonięte wspólnym tańcem byłyśmy najszczęśliwsze na świecie. Dziś przez dłuższy czas wydurniałyśmy się na podłodze, jak rzadko - uwielbiam te nasze wspólne wygłupy. Nieraz wpadam w zadumę i myślę sobie ile jeszcze fajnych rzeczy przed nami - nie wyobrażam sobie za wiele, żeby nie zapeszyć, ale wizualizuję sobie te najfajniejsze sytuacje jakie mogą nas spotkać.

A tak z innej beczki, kiedy wylosowano nas na organizatorów kolejnych Światowych Dni Młodzieży, powiedziałam do Męża, że musimy w nich uczestniczyć. Niestety ciałem w Krakowie nie będziemy, ale duchem już tak.W pozytywny sposób zazdroszczę tym wszystkim, którzy będą przeżywać spotkanie z Papieżem na żywo. Mam tylko nadzieję że nikomu nic głupiego nie przyjdzie do głowy i nie zaburzy cudownej atmosfery tego wydarzenia - bo to co się teraz wyprawia...

piątek, 22 lipca 2016

To jest mój blog

Może się to komuś podobać lub nie, ale to co na blogu POMIMO WSZYSTKO jest wypisywane to tylko i wyłącznie moje przemyślenia. Nikogo z imienia i nazwiska nie wymieniam, nie obrażam i nie wytykam palcami. Mam dni lepsze i gorsze. Mogę pisać o fajnych, cudownych i niesamowitych rzeczach, które mnie spotykają, ale też mam prawo do tego by sobie skomentować, gdy mnie coś poirytuje. To ja biorę odpowiedzialność za treści jakie się tu znajdują. Jeśli mam ochotę to mogę sobie szczerze siarczyście przeklnąć, a tym bardziej napisać o brzydkim zapachu który mnie męczy, o korkach na drodze przez wypadek do którego wcale nie musiało dojść, o rodzicach bijących swoje dzieci, o właścicielach psów niesprzątających kup po swoich pupilach,  o dzieciach wrzeszczących pod moimi oknami, o matkach palących na placu zabaw pomimo zakazu, o ojcach którzy nie pomagają swoim partnerkom z różnych przyczyn, o sfrustrowanych kobietach wyżywających się przez swoje niepowodzenia. O wszystkim o czym tylko dusza zapragnie i jeśli komuś się to nie widzi, tak jak Wam: Eliza J., Kumeika, ALA, upiorna na lofrowce, M.P., to proszę nie wchodźcie tu a tym bardziej nie komentujcie.
Jeśli komuś źle z tym, że pomimo wszystko daję sobie radę pomaga mi fundacja, hospicjum domowe i wspierają mnie życzliwy ludzie to niech się do mnie zgłosi. Ja Wam wszystko oddam, ale gratis weźmiecie obowiązkowo chorobę, permanentny ból i cierpienie.

poniedziałek, 18 lipca 2016

Mdli mnie

Skutki uboczne od promieniowania są do wytrzymania, choć w środę biegłam z auta do domu bo myślałam że zwymiotuję. Połowę drogi trzymałam się za głowę, bo myślałam że rozwali mi czaszkę. Boli mnie brzuch, skurczowy ból przypomina ten miesiączkowy, a miętolenie w jelitach jest naprawdę bolesne - czasem nie mogę się ruszyć. Piję wieczorem proszek z bakteriami przyjaznymi jelitom i dzięki nim nie cierpię jeszcze gorzej. A pogoda sprzyja bólowi w miejscu po drenażu opłucnej. I człowiek truje się tą morfiną, wierząc że skutek przyniesienie oczekiwany a tu ni chu chu. Dopiero ibuprom troszkę stłumił ból głowy i sen - lekarstwo moje na wszystko. Postanowiłam, że gdy skończę leczenie przejdę na detoks. Pomału będę odstawiać, najpierw morfinę potem plastry i zobaczę na jakich środkach przeciwbólowych dam radę funkcjonować.  Z apetytem nic się nie zmieniło, chce mi się jeść ale smak potraw się zmienił, jest mało wyrazisty. Wszystko minie i będzie dobrze :) Idziemy ku dobremu.
W środę czekaliśmy dość długo, ale w kolejne dwa dni było już lepiej, nie było w ogóle ludzi więc od razu wchodziłam. Dziś ostatnie napromieniowanie jajników. W środę wizyta u P. Doktór i dalsze wskazówki dotyczące opłucnej.

Myślę, że zdążymy przed naszym urlopem :)


środa, 13 lipca 2016

Czas kastracji

Moje Najbliższe nie zawiodły, wczoraj pochytałam opiekę nam Dorotką i dojazd do Onkologii. Ustaliłam też z technikami, że będę przyjeżdżać popołudniami. Tak więc rozpoczęłam kastrację radiologiczną. Przede mną pięć frakcji. Przed gabinetem byłyśmy o 10 tej, badanie palpacyjne i papierologia poszły sprawnie. Natomiast czekanie przy symulatorze, w którym odbywa się rysowanie ciała (dzięki temu nie mam maski, a rysunek jest nietykalny), a potem czekanie na swoją kolej do naświetlania to kolejne wleczące się minuty. Na szczęście w towarzystwie w jakim byłam bardzo przyjemnie minęły. 
Samo niszczenie jajników trwa pięć minut. Urządzenie naświetla najpierw górną część podbrzusza potem przesuwa się w stronę pleców i naświetla je od tyłu. Leżałam na wznak ze spuszczonymi do połowy ud getrami i lekko zsuniętą bielizną. Z rękami na piersiach i głową włożoną w specjalną podpórkę, tak czekałam aż się zacznie. Po chwili sprzęt zaczął buczeć. Zamknęłam oczy i pomyślałam jakie mam szczęście, że jestem mamą, że podjęłam taką decyzję,  nie zgadzając się na kastrację wcześniej. W ciągu tych pięciu minut wyświetliły mi się obrazy z ciąży, porodu i tego całego okresu kiedy jestem mamą.
 A skutki uboczne? Po wczorajszych naświetlaniach swędziała mnie skóra i miętoliły jelita. Mam też częstomocz i to podobno tyle co ma mi dolegać.
Dziś przejechaliśmy w trójeczkę, nasza Córcia zatrzymała się przy rybkach i ani rusz... Więc siedzę i czekam pisząc sobie tego posta.
Jest 16:48 i nadal czekam, mam zapisane wejście na 15:10, przejechaliśmy wcześniej, bo Tour de Pologne przejeżdża przez nasze miasto, więc trzeba było uciekać zanim kolarze zablokowaliby przejazd. 



Dziś wzięło mnie na pieczenie, a "zainspirowało" mnie jedno jajko jakie zostało mi w lodówce ;)


sobota, 9 lipca 2016

Najedzona po uszy

Obżeram się ;) czereśnie po prostu chłonę i nie umiem się im oprzeć. Maliny wciągam na jednym posiedzeniu, morele zjadam między jednym rodzajem owoców a drugim i wszystko popijam kompotem z czarnej porzeczki. Część zakupionych na targu rzeczy zamroziłam. Drugą część dałam na stół. Szkoda tylko, że nasza Córcia nie lubi surowych owoców. Dziennie zjada przeciery i musy, ale surowego się nie tknie.

Poza tym naświetlania się przesunęły. Zaczynam od wtorku ze względu na serwisowany sprzęt. No niestety nic nie poradzę. Widocznie tak miało być. Choć logistycznie będzie trudno to pochytać, ale mam nadzieję że się uda.


Dorotka mnie ostatnio zaskoczyła swoimi umiejętnościami plastycznymi. Wiem, że nie powtórzy tego rysunku, ale buźka wyszła jej naprawdę ładnie.


Po doprowadzeniu balkonu do użyteczności, zabaw na nim nie ma końca, najbardziej uradowany jest kot, który dzięki zainstalowanej siatce może w końcu wychodzić swobodnie na balkon.

Ps. Dziś mam zamiar zrobić racuchy z serka greckiego z musem porzeczkowym.
Ps2. Zrobione.  



piątek, 1 lipca 2016

Wakacyjne klimaty

Wakacje rozpoczęły się bardzo pysznie. Ilość zjadanych przeze mnie owoców i warzyw jest niesamowita. Gdyby tak można było się  najeść na zapas ;) muszę pomrozić maliny, jagody i śliwki będę miała jesienią na kompot i ciasto. 

Poza tym kiedy tylko możemy fundujemy Dorotce jakieś atrakcje. Ostatnio byliśmy nad jeziorem. Ona uwielbia się pluskać ;)
Znaleźliśmy bardzo fajny plac zabaw i tam też zabieramy naszą Niunie żeby się wyszalała. 
Pomimo upałów wzięło mnie ostatnio na pieczenie -  ciasto z rabarbarem wyszło cudne, słodko-kwaskowate smaki to coś co moje podniebienie uwielbia. 

Co do leczenia, wreszcie coś ruszyło i od środy zaczynam naświetlania. Chce mieć już to za sobą. Muszę zaopatrzyć się w drinki, bo skończyły mi się zapasy, a jeśli znów mój przełyk będzie popalony to będzie moje jedyne pożywienie. Trochę się obawiam tego okresu, ale zdaję sobie sprawę że muszę przez to przejść. Oby to był ostatni etap leczenia i to ze skutkiem, jakiego oczekujemy od ponad roku. 









Pozdrawiam ;)

sobota, 25 czerwca 2016

Duchota

Chciałabym napisać, że z każdym dniem czuję się lepiej, ale ja mam taką sinusoidę samopoczucia, że rozstraja mnie to na maxa. Ogólnie po zabiegu jest dobrze, rana goi się dobrze i ręka dobrze działa, pomijając fakt, że wyniki z cewnika portu wykazały jakiegoś
gronkowca, którego gdzieś tam każdy ma na skórze, bo to niby taka bakteria. Ale trzeba było pobrać dodatkowo krew, by mieć pewność że nie ma w niej tej bakterii. Czyli jednym słowem znów moja intuicja mnie nie zawiodła. Usunięcie portu było słuszna decyzją. A na wyniki z krwi muszę poczekać tydzień.
Pisałam do P. Doktór i czekam wciąż na odzew. Naświetlania wiszą w powietrzu, w sumie w te upały nie byłoby mi za przyjemnie. Czekam zobaczymy.

W poniedziałek cały dzień przeleżałam w łóżku męcząc się straszliwie. We wtorek już było lepiej i wzięłam się nawet za ogarnięcie mieszkania. Wyciągnęłam odkurzacz i odkurzałam. Niby nic wielkiego, ale po dużym pokoju już musiałam usiąść i odpocząć, kiedy skończyłam ledwo umiałam schować sprzęt do szafy. Taka ze mnie inwalidka. Żeby tego było mało na koniec dnia mój wyczerpany organizm wydzielał z siebie, tj. z opłucnej zabarwioną krwią wydzielinę. Gęstą i trudną do odkrztuszenia. W sumie przez całą noc miałam taki kolor tego paskudztwa. Kolor właściwy pojawił się dopiero popołudniu kolejnego dnia.

Z przyjemnych rzeczy. Owoce! Cudowne czereśnie, które są moimi najulubieńszymi owocami letnimi. Potrafię pochłonąć naprawdę sporą ilość na jednym posiedzeniu. Z tym że potem muszę zażyć ulgix :), bo jelita moje leniwe (przez morfinę) się buntują. Poza tym upał mnie męczy niesamowicie, ale nie daję się i wychodzę z Moimi na spacery i na przypszedszkolny plac zabaw. W sumie mój Mąż biega i spełnia każdą prośbę naszej Pociechy, a ja siedzę jak "kołek" (ale przynajmniej w cieniu i na powietrzu) i przyglądam się zachowaniom dzieci-dzieci i dzieci-rodzice. Niektóre są śmieszne, ale niektóre przerażające ot np. po kilku minutach próśb matki, dziecko postanawia w końcu opuścić plac zabaw, jednak robi to w taki sposób że matka z rękami pełnymi tobołów nie zdąża je złapać, dziecko samo wybiega z placu i przelatuje przez ulicę, gdyby to zdarzenie miało miejsce trzydzieści sekund później, dwulatka byłaby potrącona przez samochód. Widok mrożący krew w żyłach.

Za to widok mojej szczęśliwej dziewczynki jest bezcenny. Choć daje ostatnio popalić to często wzrusza mnie swoim zachowaniem. Dzisiaj byliśmy na zakupach, pustki totalne w naszej lodówce. W sklepie Dorocia zawsze siedzi w wózku, bo nie wyobrażam sobie byśmy za nią biegali i co najgorsze sprzątali powywalane rzeczy z półek. Także robiąc zakupy mamy spokój do czasu, aż Niunia sobie czegoś nie upatrzy, rzadko upiera się na zabraniu jakiejś zabawki, przeważnie daje sobie przetłumaczyć że może sobie potrzymać coś do czasu kiedy skończmy robić zakupy. Dziś było inaczej. Przemieszczaliśmy się wózkiem pomiędzy koszami z różnymi pierdami, nasze dziecko nagle zaczęło pokazywać palcem i jęczeć (bo nie potrafiło powiedzieć czego chce). Zapytałam o co chodzi i popatrzyłam na wskazany kierunek. Zobaczyłam plastikowe łabędzie do oczka wodnego - dość sporych rozmiarów. Zakochana od pierwszego wejrzenia Dorocia trzymała kurczowo swoją zdobycz i nie dała sobie przetłumaczyć, że mama łabądka będzie płakać jak jej zabierzemy dzieciątko :)  Nasza córcia wyjechała ze sklepu z nową zabawką, nie opuszczała jej dziś na krok, karmiła ją, kazała nałożyć jej pieluszkę, razem się kąpały no a teraz razem śpią. Jutro mamy odpust mam zamiar kupić jej autko takie większe żebym mogła przerobić łabędzia z rekwizytu do oczka na zabawkę na kółkach. Ostatnio właśnie takie zabawki ją interesują.


Ps. bardzo mnie cieszy, że gramy dalej. Brawo!

sobota, 18 czerwca 2016

I po porcie

Wstaliśmy o szóstej i szykowaliśmy się najciszej jak się dało. Niestety przy wyjściu niechcący obudziłam Dorotkę kaszlem. Nie wchodziłam do niej, choć bardzo mnie ciągnęło żeby ją przytulić i przywitać się jak zawsze "na dzień dobry". Dziadek zajął się Niunią, a my wymknęliśmy się z domu, by obyło się bez płaczu.
Jechałam w miarę spokojna, bez strachu, paniki i lęku. W sekretariacie i pokoju badań też się nie stresowałam. Wypakowałam się na wyznaczonym miejscu - środkowe, pomiędzy dwiema kobietami. (jedna po operacji druga przed zabiegiem), czekając na dalsze wskazówki.  Przyszła do mnie miła Lekarka stażystka, poprosiła bym przeszła z nią do pokoju, gdzie przeprowadziła wywiad i palpacyjnie przebadała. Wypełniłyśmy kolejną ankietę i wróciliśmy na salę. Tomek pojechał do domu, a ja próbowałam leżeć na wznak. Po jakimś czasie usłyszałam, że za dziesięć minut siostra zabierze mnie na salę operacyjną. Dostałam koszulę, której nikt nie ubrałby normalnie - nadawałaby się do mycia okien ;) nałożyłam i pytam gdzie jest sznurek żeby się nie rozchylała, okazało się że źle się ubrałam. "Tak jak w psychiatryku - tył do przodu. A ja tu przy szyi zapnę guzik". Pomoc pielęgniarki bezcenna. Usiadłam na wózek i zostałam zawieziona na zabieg.
Panie instrumentariuszki pomogły mi wejść na dość wysokie łóżko. Położyłam się na plecach i zaczęłam kaszleć. Odwróciłam się na bok i czekałam aż mi przejdzie. Wjechaliśmy na sale. Panie przygotowywały niezbędne przybory, a oprócz tego przykryły mnie kocem. Podszedł do mnie Chirurg - ten sam który zakładał mi port. Przywitał się i zapytał czy wszystko w porządku. Po czym podszedł do jednej z instrumentariuszek, która założyła mu fartuch i rękawiczki. Najpierw zaczął przyklejać parawan i ten sam materiał przyklejał na moja gołą skórę i na obkoło portu. W międzyczasie przyszła Pani Chirurg - też ta co wtedy, czyli skład ten sam co półtorej roku temu.
No i się zaczęło. Ja leżałam na wznak, kaszląc co jakiś czas, a lekarz smarował moją skórę jodyną. Potem poprosił o strzykawkę ze znieczuleniem, którą wzięła Mała-Ruda. Ostrzykiwała skórę wokół portu, a ja zagryzałam wargi bo rozpierało jak cholera. Zaczęli rozcinać skórę w miejscu blizny, a potem odcinali skórę przyrośniętą do portu. W trakcie zmieniano ciągle nożyczki, bo okazywały się być za tępe. Ostrzykiwali i rozpierali znieczuleniem, kiedy mówiłam że czuję jak mnie tną. Małej-Rudej zależało by i "torebka" i "cewniczek" był dobrze odcięty. Potem znów czułam szarpanie i nacinanie. Aż w końcu usłyszałam to upragnione "szyjemy". Kurcze jeśli ktoś myśli, że to tylko wyjęcie portu - łatwe, szybkie, i bezbolesne - to jest w błędzie. Czas trwania zabiegu ten sam co przy zakładaniu. Przy ściąganiu tych parawanów Mała-Ruda przykleiła się mocowaniem do moich włosów. Musiała prosić pielęgniarkę żeby mnie od tego odkleiła. Plastry były mocne więc całe odklejanie od ciała też było dość nieprzyjemne. Po zaszyciu i uwolnieniu mnie od tych wszystkich klejów wywieziono mnie na korytarz. Zostałam jeszcze tylko poinformowana jak obchodzić się z raną - małą zgrabną kreską z rozpuszczalnymi szwami. Pielęgniarka, która po mnie przyjechała, przywiozła kolejną pacjentkę (panią z mojej sali), która przyjechała na założenie portu.
Gdy wjechałam na salę położyłam tylko głowę na poduszkę i zasnęłam.
Obudziła mnie Pani Salowa podając drugie danie - ryba, ziemniaki i sałata pomazana śmietaną. Poskubałam troszkę i resztę odłożyłam, słuchając jak strasznie panie narzekają na jedzenie szpitalne. Popiłam i zaczęłam kaszleć. Zjadłam fentanyl i wstrzyknęłam sobie morfinę, po czym położyłam się z powrotem. Około godziny siedemnastej poszłam zapytać Lekarza czy mogę iść do domu. Pozwolił, ale zanim mnie wypuścił znów powtórzył jak się obnosić z raną. Trzeba przemywać ją dziennie octeniseptem i zmieniać opatrunek. Kontrola jest nie potrzebna, szwy są rozpuszczalne, gdyby coś mi się działo muszę wrócić na oddział. Wypis we wtorek, a wyniki z posiewu wyciągniętego cewniczka portu w środę. Trzeba upewnić się, że nie ma już żadnych bakterii. Wróciłam na salę i powiadomiłam mojego Męża ze może przyjeżdżać.

W domu cudownie, moje mury, moje zapachy, moje łóżko i ciepła atmosfera. Brakowało tylko mojej małej Dziewczynki, która była u Dziadków. Ale nie minęło pół godziny, a już towarzyszyłam jej w pokoju przy zabawie. Bałam się nocy, bo po tym zabiegu to już nie pozostała mi żadna pozycja do spania. ale okazało się, że nie bolało gdy zasnęłam  jak zawsze.
W tej chwili odpoczywam. Zapominam się że nie mogę ruszać prawą ręką, bo mam porozcinane mięśnie i naruszone ścięgno. każdy ruch tą ręką powoduje ból. A rączka moja prawa latami nauczona chce wszystko robić prędzej i przed lewą się wyrywa. A tak z innej beczki. Czekała na mnie niespodzianka z Fundacji Rak'n'Roll - piękna bransoletka z wygrawerowanym przesłaniem i parę innych cieszących mnie rzeczy. Bardzo lubię takie niespodzianki - każda mała rzecz cieszy mnie niezmiernie. Zresztą kto nie lubi dostawać niespodzianek :) Ja mam w sobie bardzo dużo z dziecka więc cieszę się każdą pierdółką.


Dziękuję za wsparcie Wszystkim którzy to czynią.

niedziela, 12 czerwca 2016

Kolejny zakręcik

Charaktery to przefajne pismo o tematyce psychologicznej - jestem mu wierna od trzynastu lat. Teraz natknęłam się na artykuł, z którego kawalątek treści kopiuję na bloga.

"Trzeba odwagi, by odejść z domu rodzinnego, by się zakochać, związać się z kimś na stałe, by pójść pod prąd utartych mód. Ile śmiałości wymaga ryzykowanie własnego sądu, „zuchwałe nazywanie rzeczy po imieniu”, niepoddawanie się zbiorowym emocjom? Tylko ktoś naprawdę odważny jest w stanie dociekać prawdy o sobie, zmierzyć się ze swoimi słabościami, zmienić utrwalone nawyki czy schematy. Czy warto? Trzeba odwagi, by się o tym przekonać, by nie stchórzyć przed życiem. Ale nie ma innego sposobu, jeśli chcemy stać się jego bohaterem."

Jestem Bohaterką swego życia. Walczę o swoje, nie poddaję się, mam "w poważaniu" co powiedzą inni, nie daję się kopiować. Nie jestem tchórzliwa, gdy trzeba idę pod prąd i nie robię niczego przeciwko sobie. Bronię swojego zdania i nie zmieniam go tylko po to by się przypodobać innym. Ale przy tym nie zmuszam innych, by mieli takie samo jak ja. Nie zmieniam świata na siłę i nie wchodzę z butami w myślenie innych - mogę je sobie skomentować, ale tylko kiedy nie ranię personalnie przy tym drugiej osoby.
Jestem Odważna! Idę na przód i walczę ze wszystkim co stoi mi na drodze do realizacji swoich wyznaczonych celów.

Kolejna walka w piętek - zabieg - usuwanie portu. Jak zwykle boję się napadów kaszlu przy leżeniu na wznak. Czy dam radę - to się okaże :) Antybiotyk nie pomógł - co drugi został zwymiotowany. Port nie jest już tak bardzo opuchnięty, ale sprawia ból przy dotyku i jest czerwony. nie ma szans na całkowite wygojenie, bo co noc w trakcie snu jest uciskany.
Następna walka za dwa tygodnie - radioterapia - naświetlanie jajników, kręgosłupa i opłucnej. Wyniki morfologii w normie, próby wątrobowe i nerkowe w normie, poziom hormonalny pomieszany. Były cztery - pierwszy pokazuje, że jestem w stanie menopauzy, kolejne trzy że w fazie miesiączkowania. Jajniki szaleją. Trzeba zrobić z nimi porządek. Stuprocentowe skutki uboczne naświetlania jajników to zapalenie pęcherza i części jelit. Pani Doktór zleciła połykanie jednego grama sterydów przez brak apetytu. Poza tym wychodzę na spacery i mniej śpię w dzień.
Tyle u mnie :)

wtorek, 7 czerwca 2016

Przeczulica

Brak wiadomości na moim blogu spowodowany jest głównie tym, że od tygodnia wpadam w "śpiączki". To znaczy bardzo szybko się męczę, gdy tylko nadchodzi moment, że jestem sama bez Dorotki od razu kładę głowę na poduszkę i odlatuję. W dodatku jestem jakoś dziwnie przeczulona na dotyk. Przeczulicy takiej już dawno nie miałam. W piątek pojechaliśmy do Onkologii. W kolejce do oddania krwi nie stałam długo (ze względu na godzinę - 9:45) byłam dziesiąta. Zlecono próby wątrobowe i nerkowe, morfologie i poziom hormonów - nie wiem jakich. Wyniki miałam poznać wczoraj przez telefon, ale jeszcze nie dostałam żadnych informacji. Od poziomu hormonów zależeć będzie czy jajniki będą naświetlane czy nie. Jedno wiem na pewno od przyszłego tygodnia zaczynam radioterapię kręgosłupa (odcinek szyjny i piersiowy) po to by zniwelować ból jaki mi ciągle towarzyszy, łącznie z radioterapią opłucnej - miejsca po drenażu. Powiedziałam Pani Onkolog, że mam problem z portem, więc Pani Doktór zadzwoniła do swojej zaprzyjaźnionej Chirurg, która zleciła antybiotyk doustny. I tu muszę niestety przyznać, że nie działa bo miejsce nadal jest opuchnięte, a gdy tylko dotknie je koszulka to robi się czerwone. Czeka mnie usunięcie portu. Na wymianę się nie piszę, bo bardzo źle zniosłam ten zabieg. a ponieważ jestem jeszcze chudsza niż wtedy kiedy mi go zakładano problemy z umiejscowieniem go mogą być jeszcze większe. poza tym nie możemy go wszczepić po drugiej stronie bo tam będą naświetlania. I tyle mojego...

Oto wynik badania PET:

Jesteśmy z nich bardzo zadowoleni - cieszymy się jak dzieci :)

A propos dzieci, Dorocia dostała od nas piasek kinetyczny. Nasze Dziecię zafascynowane zabawą dało nam dość długą "chwilę dla siebie" - dwie godziny :)


A z innej beczki. Od jakiegoś czasu w telewizji można zobaczyć reklamę Nutri Drinków - napój wysokokaloryczny dla osób z nowotworem. Ja spożywałam je podczas każdej przygody z rakiem, ale kiedy moja obecna Pielęgniarka przyniosła mi napój, o innej nazwie, innej pojemności i lepszym smaku, no i o tym samym przeznaczeniu, to nie piję już żadnych innych tego typu drinków. Ten nie jest tak przerażająco słodki i pije się go z przyjemnością. Nutri Drinka nie potrafiłam wypić do końca, mimo tego że miał małą pojemność, jego słodycz była przerażająca. Także jeśli ktoś zażywa Nutri polecam skosztować Ensure, ten napój można dostać w sklepie internetowym. Cena jest bardzo podobna do Nutri - 7zł, ale pojemność jest większa 250ml. Ja nie pytałam w Aptece, ale można zapytać czy mogą sprowadzić z jakiejś hurtowni. Dla mnie najłatwiej było z internetu.


środa, 1 czerwca 2016

Cudowny gest

W środę leżałam i odpoczywałam w trakcie drzemki Dorotki. Nagle zaczął wibrować mój telefon pod poduszką. Patrzę a tu Jolinkowo :)... Mieliśmy wybrać się do Węgierskiej Górki na długi weekend, bo w Jolinkowie od dawna miejsca były zarezerwowane, ale okazało się że Jola nas zaprasza, bo jej goście musieli zrezygnować z przyjazdu. Ucieszyłam się baaardzoooo.
Wyjechaliśmy w środę po szesnastej, jechaliśmy cztery godziny w strasznych korkach i okropnej burzy. Wymęczyliśmy się tą podróżą tak bardzo, że gdy dotarliśmy na miejsce i zjedliśmy kolacje to w trójkę padliśmy jak kawki.

Pobyt bajkowy:


























Ja niestety przywiozłam ze sobą stan podgorączkowy 37,4 i zaczerwienione, spuchnięte miejsce wkłucia do portu - nie wiem czy coś mnie ugryzło, czy organizm zaczął uważać port jako ciało obce - jak na razie psikam zaczerwienione miejsce Neomycyną w sprayu. W najgorszym wypadku trzeba będzie port usunąć. A ponieważ jestem szczupła to guzik portu wystaje i skóra jest napięta jakby przyrosła do sprzętu - jest ciągle narażona na otarcia. Jak na razie próbujemy trochę załagodzić sprawę ibuprofenem i neomycyną. Poza tym czuję się fatalnie, boli mnie głowa, mam zawroty, wczoraj rano wymiotowałam żółcią. Ale miejmy nadzieję, że to chwilowe, dziś już jest ciut lepiej. W piątek mam kontrolę w onkologii, więc dowiemy się co i jak z dalszym leczeniem.