Gdybym tylko mogła położyć się spać i obudzić się w czerwcu 2014r. wtedy kiedy moje płuca były jeszcze czyściusieńkie - bez wody, a opłucna bez rozsianego nowotworu. Dostać taką możliwość przeniesienia się w czasie i przeżyć ten okres do dnia dzisiejszego jeszcze raz bez choroby. Czy takie rzeczy to tylko w filmach?
Odebrałam płytkę ze zdjęciem płuca, które robiono mi w czerwcu 2014r. To niewiarygodne, że płuca były w porządku, a po trzech miesiącach płuco wyglądało już zupełnie inaczej - opłucna zajęta była nowotworem. Dokładnie nie wiem kiedy zaczęło się niszczyć moje życie, ale te trzy miesiące to już i tak niesamowicie krótki okres.
Dzień wizyty w onkologii nazwałabym dniem tortur, ponieważ to co się wyprawiało z moim organizmem, jest odczuwalne do chwili obecnej. Najpierw moje Dziecię zostało wywiezione do dziadków, a potem na umówioną godzinę my pojechaliśmy do Gliwic. Oddałam krew bez stania w kolejce, której nie było, chociaż ludzie siedzieli przed pobieralnią, ale oni tylko czekali sobie na coś. Popiłam tabletki, zjadłam śniadanie i udałam się na piętro, by zamówić nową płytkę z RTG płuc (ta przed świętami była źle nagrana). Po czterdziestu minutach stania i czekania (znów były jakieś problemy z jej nagraniem), słuchając ludzi podchodzących pod okienko ze swoimi skierowaniami, badaniami, wynikami i ankietami, albo terminami które ustalane były na koniec 2018r, stwierdziłam że "czas mnie goni" i nie mogę dłużej czekać, dlatego umówiłam się, że przyjdę po wizycie lekarskiej. Poszłam się zarejestrować na oddziale radioterapii i odczekałam chwilę na swoją kolej. W gabinecie zbadano mnie palpacyjnie, ustalono bolące miejsca w dolnym odcinku kręgosłupa, wysłuchano moich bolączek, które zostały odsunięte na bok i dopełniono formalności - dokumenty typu zgoda na naświetlanie, wypisanie recepty na kolejny lek, który ma mi pomóc na krzyże - Movalis, ustalenie nowego terminu wizyty. Następnie zaprowadzono nas pod symulator gdzie zrobiono mi rysunek, po ówczesnym położeniu się na brzuchu (to był krótki koszmarek szczególnie dla żeber). Po ustaleniu szczegółów poproszono mnie bym zaczekała na korytarzu. Po chwili usłyszałam, że urządzenie które ma mnie naświetlać jest zepsute i za dwadzieścia minut się dowiemy czy ruszy. Także po tym czasie większość pacjentów została przeniesiona gdzieś na inne urządzenie, a ja zostałam zawołana obok. Tam znów poproszono o przyjęcie pozycji jak na symulatorze, sprzęt został wycelowany na rysunek i po paru minutach buczenia zniżono łóżko i zaproponowano pomoc przy wstaniu. Skorzystałam, ubrałam się podziękowałam i wyszłam. Wróciłam pod gabinet i czułam, że dzieje się ze mną coś niedobrego. Pani Doktór zaprosiła nas ponownie do środka gabinetu, gdzie po chwili rzuciłam wszystko co miałam w rękach na krzesło i przepraszając wybiegłam do toalety. Wymiotom nie było końca. Nic się nie dowiedziałam, bo gdy wróciłam w momencie odczytywania wyników krwi znów musiałam wybiec i zwrócić kolejną część treści pokarmowej. Wszystkie papiery i informacje pozbierał mój mąż. Ja wróciłam tylko pożegnać się z Panią Doktór, która chciała bym dostała zastrzyk przeciwwymiotny- metoclopramid - na wychodne. Odmówiłam, gdyż chciałam jak najszybciej znaleźć się w samochodzie, a najlepiej w domu, z dala od ludzi. Ale nie udało mi się tak szybko, bo po drodze zaliczyłam jeszcze trzy toalety i odbiór płytki. W drodze powrotnej rwało mi żołądek przy każdej dziurze i każdym zakręcie. Szczerze nie wiem jak trafiłam do łóżka, po trzech godzinach obudziłam się i zaczęłam porządkować myśli, swój ból, głód, bałagan i wszystko co wydawało mi się istotne, aż do powrotu Córki.
Wyniki krwi jak na osobę z nowotworem i tak niską wagą wcale nie najgorsze, tyle zapamiętałam z tego co mówiono z gabinecie. Gdy spojrzałam na wynik w domu, wcale mnie nie zadowolił. Wapno całkowite we krwi + te zjonizowane jest w normie (więc nadal nie wiadomo czemu leki się nie przyjmują), Hemoglobina ciut zaniżona (krwi na pewno nie trzeba przetaczać), reszta albo przy dolnej granicy zaniżona albo zawyżona. Prolaktyna przekroczona czterokrotnie. A profile hormonalne podobno dopiero teraz zaczynają wyglądać zadowalająco, co mnie bardzo zdziwiło bo jest malutka różnica w badaniu od poprzedniego, a wtedy powiedziane było że efektu naświetlań jeszcze nie ma. I ważne, że połykany jest Aromek, jako hormonoterapia, bo nie ma miesiączki.
Źle się czuję, bo straciłam nad wszystkim kontrolę. W moim organizmie zrobiono ogromny bałagan, który im teraz trudno poukładać. Ja ciągle słyszę, że dobrze wyglądam i jest jak na moją chorobę bardzo dobrze. To ja się pytam czy ja sobie to zmyślam, symuluje żeby zwrócić na siebie uwagę, żeby się nad sobą użalać z nudów, a może tak mi się spodobało to chorowanie i leki, że już się uzależniłam i muszę tak jęczeć i stękać że niby mnie boli, bo mnie tak wszyscy żałują, a ja robię z siebie zwyczajnie ofiarę losu. "Ty się ciesz że żyjesz bo z twoją chorobą już dawno ludzie są w piachu...", "Skończ już pisać o tych swoich bolączkach, bo się tego czytać nie da, a inni mają się gorzej, więc wstydziłabyś się...".
Odebrałam płytkę ze zdjęciem płuca, które robiono mi w czerwcu 2014r. To niewiarygodne, że płuca były w porządku, a po trzech miesiącach płuco wyglądało już zupełnie inaczej - opłucna zajęta była nowotworem. Dokładnie nie wiem kiedy zaczęło się niszczyć moje życie, ale te trzy miesiące to już i tak niesamowicie krótki okres.
Najszybszym rozwiązaniem byłoby przepisanie mi dużej dawki sterydów, tak jak w zeszłym roku. Piękne uzdrowienie, poznikały komórki z kośćca i apetyt przyszedł i myślenie było trzeźwe i dużo radości 4mg dziennie przez dwa miesiące zrobiło swoje, skutków ubocznych też miałam dość, ale co to była za reaktywacja. Tyle, że Onkolog sterydów przepisać mi nie chce, a Lekarz z Hospy się zastanawia, ale innymi niż brałam do tej pory. Trzeba wziąć pod uwagę że po ich odstawieniu przychodzi wielkie bum i leci się w dół. Na sterydach jakość życia jest inna. Jest się nakręconym, aktywnym, pełnym nadziei i wiary, ciągle uśmiechniętym na tym okrągłym jak księżyc w pełni paploku (twarzy), ma się ochotę działać i zrobiło by się tak wiele bo tak dużo pomysłów przychodzi do głowy. odzyskuje się siłę i fizyczną i psychiczną. Tak właśnie podsumowałabym to co stało się w lutym. Teraz są ostrożni jak już zalecają sterydy to małe dawki na krótki okres czasu. I tak sobie myślę że użalam się nad sobą już tyle czasu, nie piszę nic radosnego. Cierpienie, ból, cierpienie, ból i tak na okrągło. A gdybym tak znów wzięła taką samą dawkę i przez tyle samo czasu, znów pojechać na sterydach i poprawić sobie jakość życia skoro i tak mam umrzeć to dlaczego w takich cierpieniach, dlaczego tego fajnego czasu mam mieć tak mało. Naparsteczki dobrego samopoczucia i cysterny cierpienia.